We zijn niet meer alleen.....

Wie weet
was het de wind
die daar met je haren danste

Of was het toch
je verdwaalde blik
wat daar mijn aandacht trok

Was het eerste
wat ik zag
het huilen in je ogen

Het huilen
zonder tranen
wat ik daar zag

Het ergens gevangen zijn
in jezelf

Waren het toch je ogen
die ik daar als eerste zag

Die eenzaamheid
in je kijken
Het alleen zijn
te midden van iedereen

Ik zag het daar

Daar waar je stond
maar zelf
eigenlijk niet meer was

Het was die stilte
die in je ogen leefde

Die stilte 
waar je in verdronk
terwijl je daar
in die oneindigheid staarde

Het was dat
wat ik als eerste zag

Die ogen verraadden daar
waar je eigenlijk was

Waar je was
terwijl je haren daar dansten
als afleiding

Je was weer voor even daar
waar je wereld ten onder ging
In je eigen hel
van het constant herleven

Ik zag je daar
waar je zelf
niet meer was

Zag je daar
toen niemand anders
je dwalen zag

Ik stond daar
ergens tegenover je

Even verdwaald
als jij dat was
Even eenzaam
als jij je voelde

Stond daar
samen met jou
Daar te midden
van iedereen

Te midden van iedereen
maar toch alleen

Was daar
toen jij terugkeerde
Daar terugkeerde
te midden van iedereen

Je keek me even aan
Verschrikt
Ik lachte

Voor even
was er die eenzaamheid
er niet meer

Er was een blik
van herkenning

Twee zielen die daar
in hun eenzaamheid
elkaar vinden

We zagen elkaar
Waren voor even
niet meer alleen

Troffen elkaar
op die nieuwe wereld
na die oude was vergaan

Vonden elkaar
We zijn niet meer alleen….

© Teyfik Cosgun

Image : Stare you down - Saatchi Art