Vervreemd van iedereen......

Langzaam vervreemden we van iedereen. Vervreemden we uiteindelijk van het leven zelf.
Op weg naar onze eigen eenzaamheid en de stiltes die we zelf dragen maar nog niet kennen, nog niet herkennen kunnen in de ruis van het leven zelf.

Het huist in ons maar het zwijgt al wachtend op het moment dat we zijn domein betreden zullen.
Een plek die onvermijdelijk is als je maar lang genoeg leeft.
Die stilte, die wacht wel in zijn eigen stiltes op het te komen bezoek.
Een stilte zo stil dat hij je niet eens begroet als je zijn grens passeert.

Het vervreemden zelf begint al vroeg, soms zelfs al in het eigen nest.
Begint het soms bij het vervreemden van je eigen ouders die je als kind niet begrepen.
Die teleurstelling die je zag in hun ogen terwijl je zo graag wilde zijn op wie ze hoopten.

Het vervloeken van jezelf om wie je bent.
Het vervreemden zelf het begint daar.

Bij een kind wat leeft wat het leeft, maar die bang is om het te delen.
Die angstig is voor al die veroordelingen die wachten als hij zijn kleuren kiest.
Als hij zijn kleuren zou bekennen.

Angstig voor de reacties die hij eigenlijk al kent van de mensen die zeiden dat ze van hem houden.
Die hem een thuis gaven ook al was die benauwend.

Het ik die knaagt aan je ziel, het zwijgen wat je overvalt als ze vragen wie je bent.
Het constant verschuilen, het niet durven zeggen wie je bent, wie je zo graag had willen zijn.
Het vervreemden zelf leeft daar, daar op die vele momenten toen je niet koos voor jezelf.
Het leeft daar op het pad van hij die langzaam opgroeit maar de leugens verkoos.

Ergens gevangen in jezelf leef je al je eigen leugens.
Kies je die rol die je omgeving zo graag wil zien.
Vervreemd je langzaam van hun, maar ook langzaam van jezelf.
Verstop je het ik waar niemand hem kan zien. Negeer je de roep van je eigen ziel.
Je verkiest die leugens.

Al die wegen ze leiden uiteindelijk naar diezelfde plek.
Naar daar waar de stilte wacht op hij die het leven zelf zijn rug toekeerde.
Die zijn rug toekeerde naar iedereen, die wel opstond maar het was te laat.
Hij die langzaam berusten moet in het leven niet geleefd.

Die berusten moet in zijn eigen stilte.
Vervreemd van iedereen……..

© Teyfik Cosgun

Image : Trapped" in 2019 | Field Day of Fun | Drawings, Art, Art drawings