Vele antwoorden geleefd......

Ik heb veel antwoorden gekend op de vraag waarom ik eigenlijk leefde. Ze waren allen ooit één voor één het antwoord, antwoorden die ieder op zijn eigen tijd de verklaring waren waarom ik bestond. De antwoorden waren op de vraag waarom een kaars vlam vatte in zijn eigen nacht. Waarom zijn verlangen er was, het verlangen zelf zijn bewustzijn kreeg.

Zo was ooit een prachtige vrouw één van die antwoorden op die vraag. Kwam het antwoord vanuit het niets aanlopen. Die vanuit het niets  kwam aanlopen alsof het antwoord op mijn vraag in mijn ooghoek zelf leek te leven, vanuit die hoek ineens centraal in mijn hart de aandacht trok.

Ik wist niet wat me daar overkwam, alsof het leven zelf daar mijn lijf verliet en achter haar aan wandelde, ik die snel achter het leven zelf aansnelde om haar maar niet te verliezen, misschien niet meer ademen zou kunnen als ze in eens verdween.

Die angst, die bezwete klamme handen toen ik haar aansprak, toen ik haar vroeg of ze teruggeven wilde wat ze net genomen had. Het hart wat ze daar gestolen had. Iets wat ik nooit vergeten zal, iets wat destijds een mooi moment was, de reden was voor een lach over en weer. Iets wat toen voor even voorbestemd leek.

Iets wat ooit de liefde heette maar later veel pijn deed. De liefde die me vertelde dat zij niet het antwoord was, niet het antwoord was op mijn bestaan. Een liefde wat omdraaien kon en gaan, zo is het verhaal en ook zij gegaan. Met haar gaan die zoete herinneringen achterliet, ze was echter het antwoord niet. Niet het antwoord op mijn bestaan.

Toen weer dacht ik dat het het verdriet zelf was wat het antwoord was. Dat een ziel slechts geboren werd om te lijden. Iets wat slechts een bewustzijn kreeg om deze weer te verliezen. Dat alles wat het kreeg tijdelijk was, gedoemd was om weer te gaan, zoals ook uiteindelijk het leven zal vergaan, die kaars die vlam vatte doven zal in zijn eigen nacht.

Wat zijn we zoal niet verloren onderweg, dat wat we waren, dat wat we voor even hadden, het is weg. Slechts nog herinneringen of krassen op onze ziel. Waar is het kind gebleven die ik ooit was? Wie heeft zijn onschuld vermoord? Het kind uit het kind gehaald, zijn dromen verstoord? Het zijn scherven van herkenning verspreid over een veld, daar waar ik het kind zijn verloor. Het veld waar ik wakker werd als een volwassen man.

Of het verlies van een warm nest, het verlies van daar waar je altijd welkom was. De enige twee mensen die nooit aan je twijfelden, iets wat een vanzelfsprekendheid was totdat het er niet meer was. Geen safe haven meer, geen wortels meer. Alleen noch het alleen zijn zelf. Familielijnen die afsterven, net als los zand. Vrienden die komen en gaan, geen vrienden bleken te zijn maar eerder de lessen die nodig waren om het vertrouwen te matigen. Het temperen van je zelf.

Zo wandelend door het leven heb ik vele antwoorden beleeft, had een ieder zijn waarde op zijn eigen tijd. Waren ze er voor even om elkaar af te lossen, antwoorden die veranderen zoals het leven zelf constant veranderd. Net als de seizoenen, soms de lente met de kriebels in je buik tot aan de mooiste liefdes in de warmste zomers, nachten waarvan je hoopte dat ze nooit eindigen zouden. Maar ook het gevangen zijn in je eigen winters, het afsterven in de kou. Het was er allemaal voor een reden op het bewandelde pad.

Ik zoek niet langer die antwoorden meer, ik heb ze uiteindelijk één voor één beleefd. Het antwoord is niet één antwoord, het zijn er velen. Het zijn geen antwoorden die je zoeken kunt, het zijn antwoorden die je leven zult. Onverwachte dingen die uit de lucht komen vallen zoals de regen op een zomerse dag. Antwoorden die komen onverwachts.

Ik leef slechts nog van dag tot dag, wie weet welk antwoord nu weer wacht om beleeft te worden. Wie weet is het een antwoord die alle eerdere antwoorden verklaren zal, ervoor zorgen zal dat ik uiteindelijk toch sterven kan met een lach. Een antwoord waardoor ik de vrede terugvindt die ik ooit had als kind, dat wat ik verloren heb met de tijd. Wie weet……….

© Teyfik Cosgun