Alzheimer........

Ik zie de vragen in je ogen leven, je vraagt je af wie ik eigenlijk ben. Die man die tegenover je is geschoven, plaatsen kun je hem niet maar je voelt toch dat je hem ergens van kent.

Je kijkt en kijkt, maar kijkt uiteindelijk weg.  Moe van het zoeken naar het antwoord en alweer gevangen in een volgende vraag. Je kijkt daar uit het raam alsof de antwoorden die je zoekt daar leven.

We zitten daar samen in die stilte. Ik die kijk naar jou en jij die naar buiten kijkt. Ergens verdwaald in jezelf en wie weet alweer vergeten bent dat ik bij je ben. Beiden worstelend in die stilte met onze eigen vragen. Jij met wie je bent en ik met de vraag waar je bent als ik bij je ben.

Jij die worstelt met jezelf, die langzaam haar geheugen verliest. Elke dag weer een vraag erbij, iets wat je gisteren nog wist maar vandaag verdwijnt. Iets wat niet meer stoppen zal totdat er niets meer is, er geen herinneringen over meer zijn.

Ik zit daar in die stilte, daar tegenover je worstelend met die wetenschap zelf. Maar voor even kijk je op, richt je je ogen daar van buiten richting mij.

Kijk je weer voor even helder uit die mooie ogen, kijk je weer zoals van ouds. Die mooie ogen die als van ouds weer liefdevol naar mij kijken. Je lacht verrast, zegt “mijn zoon, ik heb je niet horen aankomen, ben je hier al lang? “

Ik lach zacht en zeg snel “Nee moeder ik ben er net, wou je slechts even vertellen hoeveel ik van u hou”. Ze lachte verrast, lachte zoals alleen zij dat kan. Die lach die ik in mijn dromen zie, als ik weer voor even het kind ben die zijn moeder ziet.

Haar blik betraande langzaam en voor even was die stilte er weer. Weer samen in die stilte die er zonet ook even was, maar dit keer keken we wel naar elkaar. Een zoon die naar zijn moeder kijkt in de hoop dat ze nog even blijft. Nog even bij mij blijft voordat ze weer in die andere wereld verdwijnt.

Het was een mooi moment ook al was het voor even, ook al was het voor even, ze was even bij mij. Een zoon die zijn moeder spreken kan, vertellen kan dat hij van haar houdt. Het elke dag weer zeggen wil zodat ze hem blijven herinneren zal. Wie weet zal ze alles vergeten behalve mij. Hoe graag ik dat ook geloven wil, het is een gedachte tegen beter weten in.

Slechts een kwestie van tijd, voordat ze ook mij vergeten zal…….

© Teyfik Cosgun