We zijn alles en niets tegelijk.....

We zijn verdwaald in een wereld
niet de onze

Leven op tijd
wat geleend is
Maar weten niet
hoeveel tijd er is geleend

Kennen de waarde niet
van onze hypotheek

Leven met hoop
naar iets
wat er niet is

Veranderen van hoop
als het toch blijkt te komen

Hoop is de honger
wat nooit stilt

Leeft altijd
ergens verscholen
in een morgen
die nog niet is beleefd

We zijn onze eigen stormen
Leven aan land
op onze eigen zee

Soms in die wilde golven
Soms als de kust zelf
die die golven temt

Zijn soms de zonsopkomst
Of juist daar waar hij sterft

Zie je daar langzaam gaan
wat ooit gekomen was
Je was die opkomst
maar ook het ondergaan

We razen en blazen
Vallen en staan op
Soms de tranen
die vallen uit de hemel
Soms het dauw

Tranen die leven
aan de grond
die uit het niets ontstaan

We zijn onze eigen zomers
die soms stranden
in een winter

Een winter die soms
voor eeuwig leven wil
als we onszelf niet vergeven

We zijn soms het licht
maar ook soms gevangen
in onze eigen schaduw

Levend in een duisternis
terwijl we wandelen in de zon

Soms die duisternis belevend
die niet eindigen wil

Soms de zon
Soms de maan
of verdwaald tussen al die sterren

Ergens daar boven
of genageld aan de grond

We zijn eigenlijk alles
maar eigenlijk ook niets

We zijn eigenlijk
alles en niets
tegelijk…….

© Teyfik Cosgun