Waarom leeft de één in het licht en de ander niet......

Ik vroeg me ooit af

Waarom leeft hij
die gelukkig is in de zon

Dwaalt hij
die verdrietig is samen
met de maan

Een gedachte die opkwam
maar die ik geen aandacht gaf

Die ik snel vergat
Geconsumeerd als ik was
met vooral mezelf

Waarom verkiest de één
het licht

Kiest de ander de duisternis
om in te dwalen

Het antwoord op die vraag
kwam ongevraagd
Pas veel later in mijn leven

Het antwoord op een vraag
die ik zelf alweer vergeten was

Toen het leven
me beide antwoorden gaf

Het licht
om in te pronken
maar ook die duisternis gaf

Het verlangen deed leven
naar die duisternis
en zijn maan

Een plek
om in te schuilen
als het leven zelf
voor even teveel was

Ik teveel was
voor mezelf
terwijl ik niets meer had

Niets meer te geven had
om mee te pronken

Daar niet met lege handen
kon aantreden in het licht

Het licht en de duisternis
ze waren er beiden
met een reden

De eeuwige balans
die eigenlijk vrij simpel is
Hij die het geluk vindt
vind het licht

Wil dat
wat hij gevonden heeft
delen met iedereen

Wil het schreeuwen
van de daken
Het is hij
die de wereld aan kan
Herboren is in zijn licht

Het is hij
die naar buiten treden wil

De wereld veroveren wil
onder het toeziend oog
van diezelfde zon

Het zijn zij
die het geluk geproefd hebben
die vliegen kunnen

Maar zij
die te hoog vliegen
verbranden hun vleugels

Vallen daar
door het geluk
wat ze overkomt

Keren terug naar hen
die het geluk zelf
nooit vinden konden

Terug naar het begin
als ze met die verbrande vleugels
tenminste overleven konden

Overleven konden
na die val
Het zijn zij
zij mijden die zon

Zij die het geluk vonden
maar weer verloren

Gepaard met zij
die het geluk zelf
nooit vinden konden

Immers hij die niks heeft
heeft niks te geven
Ook als hij het had
maar weer verloren heeft

Wat kan hij geven
die niets meer heeft
Wat kan hij delen
daar in het licht

Wat kan hij geven
In het aanzicht van iedereen
Daar in het licht
Daar onder die zon

Hij ontwijkt zijn vrienden
Vlucht voor familie

Zoekt de juiste stenen
waaronder hij schuilen kan

Het is hij die hoopt
dat de wereld die hij kent
hem vergeten zal

Pas als de nachten vallen
en de wereld
voor even zichzelf vergeet

De maan daar trost
als alleenheerser heerst

Alleen daar
vinden die verstoorde zielen
voor even hun rust

Onder die maan
die als enige
hun leed begrijpen kan

Die iedere avond weer meeleeft
met dat wat wijzelf beleven

De maan
die zelf ook achtergelaten is
aan de nachten
die wij samen beleven

Het is zij alleen
die stralen kan
in het verdriet
wat we samen delen

Daarom zoeken we haar
geregeld in die nachten

Het is de maan
die daar als troost voor ons leeft

Een troost voor zij
die alleen leven kunnen
in die verdwaalde nachten
waarin zij stralend
voor ons leeft

Ver van de zon
Ver van het licht

Alleen

Ver van iedereen…….

© Teyfik Cosgun