Je bent een wond wat begint te zweren......

Je bent een wond
wat begint te zweren
zodra het maanlicht
me streelt

Een wond
wat haar eigen leven leeft
Wat nooit meer helen zal

Een plek wat leeft
ergens verdwaald in mijn hart
Een plek
waarvan Ik de pijn kan horen
Horen kan wat daar leeft

Ik hoor in die nachten
hoe je afwezigheid
in stilte zweert

Zweert op mijn ziel
wat niet aan het maanlicht
ontsnappen kan

Een verleden wat spreekt
maar geen toekomst heeft
Iets zoets uit het land van ooit
Wat alleen ik noch herleef

Iets wat alleen ik
noch levend hou
Leven geef

Je leeft daar in mij
als die zoetste herinnering
die ik soms nog proeven kan

Wat ik niet meer proeven zal
in een leven vol bitter
wat resteert

Ook je afwezigheid
blijkt groots te zijn
zoals je aanwezigheid
dat ooit was

Eén die zekerheid wilde
meer dan ik geven kon
Alleen optreden wilde
als de ster van de avond
in een eenmansshow

Een eenmansshow
die tegenwoordig slechts duurt
tot het ochtendgloren dat wacht

Me pas dan weer vaarwel kust
Als zij weer ongezien verdwijnt
Verdwijnt zonder afscheid

Mij weer voor even overlevert
aan het leven met gemis……

© Teyfik Cosgun