Ooit uit liefde geplant......

Ik was ooit hoop
voor twee geliefden
die uit verliefdheid
mij geplant hadden

Een vreemde vrucht
door hun geplant
Tijdens hun avontuur
Op een vreemde bodem

Verdwaald
op onbekende zoden
Zochten zij een stukje geluk

De zoden
die ik later
thuis zou gaan noemen
Maar waarin zijzelf
nooit aarden konden

Ik werd geplant
door hun liefde
die zelf geen stand hield 

Niet stand hield
op een bodem
waarin ze mij
geplant hadden

Een liefde
die niet meer geloofde
in de hoop
die het zelf leven gaf

Ik vond mijn thuis
Daar op die bodem
in de schaduw
van hun gestorven liefde

Daar
waar ze me geplant hadden
De zoden
waarin ze me vergeten waren

Daar waar hun eigen leed
te groot was
Hoop zelf verloren was

Groeide op
met veel tegenwind
In het land van de regen
Zonder vleugels
om onder te schuilen

Zag als kind daar
zelden een zon
In het land van de regen

Zijn stralen
als ze er waren
nooit grijpen kon

Ik hield mijn kin hoog
Ook al boog ik soms
noodgedwongen
Eén knie

Boog ik soms
Als het gewicht
voor het kind in mij 
te groot was

Ik vond de wortels niet

Wortels
om aan vast te klampen
Als de seizoenen
me tegen zaten

Niet wist
wat ik doen moest
Als het kouder was
dan ik dragen kon
Nergens
op terugvallen kon

Als ik de moed vond
dan vocht ik
Maar vocht altijd alleen

Ook als ik de liefde zocht
gaf ik die alleen
Waren mijn vruchten
te bitter voor de ander

Was niet geliefd
zoals ik was

Paste niet
in het plaatje
waarin ik leefde
Vloekte
met zijn kleur

Groeide op
maar bloeide nooit 
Moest zelfs die schaduw
noodgedwongen verlaten

Een schaduw
wat ik ooit thuis noemde
Dat wat ondanks alles
toch vertrouwd was
Thuis was

Vond mijn weg
Verliet die plek
De plek
waar een liefde stierf
ik zijn vrucht was

Waar mijn eigen vruchten 
niet groeien wilde
Voor mij
geen geluk was

Nu ver weg
In een andere tijd
Een ander thuis
maar nog wel
diezelfde zoden

Koude gronden
Die ik met de tijd
thuis ben gaan noemen

Daar in die kou leef ik
Inmiddels
in de herfst van mijn leven
In het land van de regen
Zijn kou die ik lief heb

Soms
Als ik dan terugkijk
Terugkijk
zoals ik dat nu doe

Onder een betraande hemel 
Naar het pad kijk
Terugkijk naar dat
wat ik heb bewandeld 

Delen ervan
Voor even
her bewandel
In stilte alleen
Onder een hemel
die weent

Daar berust ik
In die stilte
Op het pad
onder die natte hemel

Leef in vrede met dat
wat het lot
me tot op heden
gegeven heeft

Kijk tevreden terug
Ben uiteindelijk toch
een gelukkig mens geworden

Ook al leefde het geluk
veel verder
Op datzelfde pad

Heb ik geen spijt
van al die dingen
Die op mijn pad zijn geweest
Mijn leven
zijn kleuren gaven

Al was ik dan zelf niet
het geluk voor hen
Die uit liefde
mij als hoop geplant hadden

Ik vond zelf de liefde
Vond het geluk
Vond de hoop
die zij verloren hadden

Ik vond het
uiteindelijk allemaal
op datzelfde pad

Vond alles
wat ik zelf niet was
voor de liefde
van hen
Die mij geplant hadden….

© Teyfik Cosgun