Mijn doorbloede ogen
die achter een waas leven
aanschouwen voor even
het eigen ik
Een gelaat zonder kleur
in een wereld
die voor altijd jong blijft
Een wereld vol kleur
is wat het ziet
Ook al zijn mijn kleuren
al lang vergaan
Een getekend gezicht
is wat daar leeft
Terugkijkt
als spiegelbeeld
Eén
met vele krassen
waar in elk lijntje
een verhaal herbergt
Verwilderde haren
in de herfst van hun leven
Ze verraden
de nabije toekomst
witte sporen vertellen
dat de winter komt
Ook aan deze herfst
komt uiteindelijk een einde
Geen zomers meer
die leven slechts nog
in herinneringen
In de stilte daar
aanschouw ik
voor even mezelf
Het ik op dit moment
Mijn eigen
geleefd gezicht beleef
Gestruind
door het leven
nog steeds sta ik hier
Sta ik
Maar wie ben ik
is nog steeds de vraag….
© Teyfik Cosgun
Reacties
Een reactie posten