Als een bladzijde van een boek....

Mijn doorbloede ogen
die achter een waas leven
aanschouwen voor even
het eigen ik

Een gelaat zonder kleur
in een wereld
die voor altijd jong blijft

Een wereld vol kleur
is wat het ziet
Ook al zijn mijn kleuren
al lang vergaan

Een getekend gezicht
is wat daar leeft
Terugkijkt
als spiegelbeeld

Eén
met vele krassen
waar in elk lijntje
een verhaal herbergt

Verwilderde haren
in de herfst van hun leven

Ze verraden
de nabije toekomst
witte sporen vertellen
dat de winter komt

Ook aan deze herfst
komt uiteindelijk een einde

Geen zomers meer
die leven slechts nog
in herinneringen

In de stilte daar
aanschouw ik
voor even mezelf

Het ik op dit moment
Mijn eigen
geleefd gezicht beleef

Gestruind
door het leven
nog steeds sta ik hier

Sta ik
Maar wie ben ik
is nog steeds de vraag….

© Teyfik Cosgun