Je vroeg me ooit wat ik dacht....

Je vroeg me ooit wat ik dacht.
Wat ik dacht toen ik je voor het eerst zag.

Ik wilde antwoorden, maar vond de woorden niet. Vertelde je toen dat woorden te kort doen.
Te kort voor het gevoel, het gevoel wat ik toen voelde, nog altijd voel.

Ook al lachten je ogen, ik herken dat onbevredigende gevoel, ook al weet je “het zit goed “.

Misschien was een poging tot verwoorden beter geweest dacht ik toen.
Ook al doen woorden te kort.

Als ik het dan toch benoemen zou?
Een bescheiden poging zou wagen?
Iets zeggen zou
Iets als :

“Schat,

Toen ik jou voor het eerst zag zat ik in het donkerste van een nacht waarin ik dacht voor altijd te leven.

Maar toen rustten mijn ogen op jou.

Een uitzicht wat mijn versteende hart deed leven, een zon zo mooi dat het verleden stierf in de zonsopkomst die daar onverwachts met jou opkomen mijn ogen streelde.

Daar op dat moment begreep ik, waarom ik zo lang in die nacht leefde, leefde slechts voor dat moment.
God zij dank dat je er bent….

Herken je dan een beetje dat gevoel, dat wat ik bedoel?

© Teyfik Cosgun