Zouden we ooit nog terug kunnen.....

Zou het kind in ons nog leven?
De onschuld wat ooit bestond.

Kunnen we ooit nog terug?
Weer oprecht geloven?
Zoals het geloofde.
In zijn eigen sprookjes.
Wat later geen sprookje was.
Een sprookje wat vervaagde.
Een andere verhaallijn was.
Dan het lot wat het verwachte.

Zouden we ooit weer kunnen vertrouwen?
Zoals we als kind deden.
Met een rotsvast geloof.
Een Kerstman verwachten.
Met een spanning ligt te staren.
Voor een geluid dat het verwacht.
Zeker weet.
Dat er iemand landt vannacht.
Een slee getrokken door rendieren.
Een man met cadeautjes op het dak.
Een man in een rooie pak
Die hem nooit vergat.
Of is dat vertrouwen.
Voorgoed verdwenen?
Zal er nooit meer een Kerstman zijn?


Zouden we ooit nog die liefde ervaren?
Die we zagen.
In het lachen
En soms het huilen.
De liefde die we zagen.
In de ogen van onze geliefde moeders.
Zouden we dat ooit nog ervaren?
Of moeten we berusten?
In de toestand van de geest?

Met lede ogen moet toezien.
Hoe al de hoop.
Langzaam verdampt.
Hoe het kind.
Het kind in ons.
Volledig verdwijnt.

Er nooit meer een weg terug is.
Naar de onschuld wat ooit bestond.

© Teyfik Cosgun