Stapels verdriet hangt in de lucht .....

Het leed in de wereld
Heeft zich voor even verzameld
Verzameld in mijn zicht
Het hangt daar samen
Als een enorm schouwspel
Van stapels verdriet
Zwevend in de lucht


De een nog donkerder dan de ander
Maar elkander herkennend
Arm in arm slaand
Net een innige groet
Net een gelaagde donkere deken
Wat langzaam de wereld overneemt
Zover het oog rijkt
Een leger van verdriet
Wat het zonlicht vermoord
Met zijn komen


Het gromt, dondert
Maar het geeft zijn tranen niet 
Zijn woede domineert
Althans nog voor even
Woede wat koelen moet
Zodat het wenen kan
Zodat het leed
Weer terugkeert
Naar de plek
Waar het vandaan kwam
Ergens daar
Laag bij de grond

© Teyfik Cosgun