Laat mij rustig varen op mijn zee....

Het duurt meer dan de helft van je leven voordat je enigszins kunt sturen op zee.
Een zee van emoties, gevoelens en gedachten. Een wilde zee wat leeft met zware  stormen, grote golven, iets wat we grotendeels tobbend in plaats van varend afleggen.
Niet wetend wat ons overkomt.
Meer verdrinken dan leven, voordat we vat krijgen op zijn stuur.


We dwalen rond op die zee, spreken onderweg verdwaalde zielen, verdwaald zoals ik. Ik herken de taal maar versta hun niet, hun vragende blikken bij mijn spreken sprak boekdelen. Maar het woord biedt niet de mogelijkheden voor het vertalen van het gevoel wat heerst op zijn zee.
Wat hij ook zegt of schreeuwt, het voldoet niet aan dat wat in hem leeft.
Een zee probeert uit te leggen aan iemand die het niet kent, de zee nog nooit heeft gezien.
Het duistere, het diepste wat leeft in zijn stiltes, wat leeft in de schaduw van zijn ziel. Zaken waar geen woorden voor bestaan, alsof je de zee door een kanaal wilt persen, het is onbegonnen werk. Het heeft de gereedschap niet om kleur te geven aan zijn verlangens, of anderen het zingen van zijn hart te doen horen.
Het heeft slechts woorden.
Woorden voor een analfabeet.
Puzzelstukjes er mist er altijd wel één.


Nee, laat mij maar varen op zee, zwijgen in plaats van spreken over dat waar geen woorden voor zijn. Niet spreken is nog altijd beter dan verkeerd begrepen zijn.
We spreken dan misschien wel dezelfde woorden of dezelfde taal maar woorden hun betekenis verschilt nog al per geest.
Niet elk verdriet is hetzelfde, nog het geluk van de een is het geluk van de ander.
Zo ook die zee, die is niet hetzelfde voor iedereen, zo ook zijn stormen niet.
Die zeeën bevaren we alleen.

Laat mij langzaam varen en mijn tijd volmaken hier in stilte, alleen op mijn zee.
Levend in het zelve, niet gebonden aan grenzen noch aan woorden.
Drijft de geest rustig en spreekt het in een taal die niemand spreekt.
Op een zee die niemand kent……


© Teyfik Cosgun