Als hoop het gehoopte vindt....

Hoe mooi
Als hoop
Het gehoopte vindt
Een verlangen
Uiteindelijk wordt beloont

Hij
Die het gemis bestrijdt
Nooit opgeeft
Zijn strijdt
Wat uiteindelijk
Met liefde wordt bekroont
Hoe mooi is dat


Zoals een uitgestoken hand
Wat zoekt in de mist
Onverwachts ergens
Die vingers voelt
Haar tedere handen vindt
Het verlangde zelf vindt
Maar dan ongezien
Ergens onverwachts


De vermoeide ogen
Niet langer
Slechts een schaduw zoeken
Maar zijn gestalte ziet
De plek vindt
Waar de schaduw leeft
Uiteindelijk weer omhelzen kan
Wat het zocht in die schaduw
Iedere avond weer


Het verlangen en het verlangde
Uiteindelijk samensmelten
Met die geliefde schaduw
Waarmee het zo lang leefde


Hij de schaduw en het verlangen
De drie eenheid van eenzaamheid
Tijdens hun pelgrimage
De heilige graal vinden
Zoals een blinde geneest
Zijn ogen opent en weer zien kan


Haar
Die het zo lang heeft gemist
Terugvindt
In de mist van zijn gemis


Een onverwachts treffen
In een eindeloos zoeken
Waarin het uiteindelijk
Al zijn oude vragen
Al lang vergeten is
Slechts een omhelzing
Als antwoord op al zijn vragen
Wat leefde
In die vermoeide ogen
Die haar verrast aanstaarden
Ogen
Die na een lange tijd weer lachen

Met diepe halen
Ergens tussen spanning
En paniek
De gemiste geur inneemt
Die zoete zomermist
Met teugen inhaleert
Het verleden aldaar
In eens vergeten is
Alsof het
Uit een narcose ontwaakt
Herboren

De geur
Wat het verlangen herkent
Een geur die het zo lang zocht
Wat al tijden lang leefde
Als de geur van zijn gemis
Die zoete geur in de schaduw
Niet langer hoeft te verlangen
Niet meer hoeft te missen
Nooit meer hoeft te zoeken
Ze is hier
Staat voor mijn ogen
Het gemis is verdampt
Evenals de mist
Waarin het wandelde
Een zonsopkomst is geboren

De bron
Keert terug in mijn armen
De bron van die geur
Het gemis
Wat leefde in die schaduw
Maar die schaduw
Voorgoed verlaten heeft

Zij die verschijnt
Daar schijnt als mijn zon
Zij die straalt in mijn armen
Haar ademen in mijn nek
Onze innige omhelzing
Waarin slechts de tranen
De tranen van geluk
Het spreken doen

Vreugde
Wat langs mijn nek stroomt
Tranen
Die elkaar daar vinden
Twee stromen ontmoeten
Die één worden


Een stilte wat spreekt
Als een sterrenhemel
Wat leeft
Leeft
Tijdens een heldere nacht
Daar in die grote ogen
Terwijl ze straalt
Straalt als mijn zon
Een zon wat opkomt
Met een sterrenhemel
In haar ogen
Die gemiste ogen
Waarin ik mezelf zie staan

Ik stond daar
Tussen al die sterren
Die vonkelden in die golven
Daar in het donkerste
Van haar prachtige ogen

Daar
Daar stond ik verrast
Met een blik
Wat ik kon zien
In die spiegels van ogen
Ik zag mezelf
De gelukkigste man van de wereld…

© Teyfik Cosgun