Waarom heeft de dood een slechte naam....

Waarom heeft de dood zo’n slechte naam
Als het de enige zekerheid is
De enige zekerheid die we kennen
Het winnende lot dat wacht
Voor al dat wat leven is gegeven
Het station
Wat een ieder verwacht
Ook al leek die horizon
Soms oneindig
Die spreekwoordelijke punt
Is er altijd geweest
Ook al zag je het niet
Het was er
Het was er mijn vriend


Waarom wantrouwen we de dood
Is het niet de eindigheid
Wat dingen zijn waarde geeft
Waarde krijgt door de dood
Door het vergaan
Waarde
Door het gedwongen verlaten
Waarde
Op zijn minst voor sommigen
Onder de nabestaanden


Mooie woorden zullen vallen
Woorden
Maar zelden waar
Over de doden
Geen kwaad woord
Die woorden worden in stilte
Door sommigen uitgesproken
Verscholen in een zucht
Niet van het verdriet
Misschien de opluchting
Ik weet het niet

Voor andere weer
Die zelden spreken
Verscholen
Zittend in een hoek
Leeft het geliefde voort
In hun lach als herinnering
Een lach wat op dat moment
Voor even leeft in hun tranen
Ze zullen voor even wenen
Om vervolgens
Zonder jou verder te leven
Met jouw naam
Slechts nog levend
Als een warme herinnering


Op gestelde momenten
Glimlachend herinneren
Herinneren
Wat het leven zelf is vergeten
Jouw naam in de stilte valt
Om het leven dat was
Even leven te geven
Wie weet een glas heffen
Of oude foto’s bekijken
Lachen
Wie weet
Misschien huilen tegelijk
Voor even leven geven
Aan dat
Wat de dood
Destijds genomen had
Ons verlaten had


Ik zeg proost
De doden sterven niet
Zolang ze in ons voortleven
Niet worden vergeten
Niet worden verzwegen
Soms even worden genoemd
Ook al is het in een zucht
In een lach of een traan
Ze leven voor even
Maar leven voor altijd

Ze gaan een voor een
Onze geliefden
Het is wij
Wij die moeten verder leven
Met opstapelende herinneringen


Wie weet
Is het zo slecht nog niet
Die dood
Het oord
Waar onderhand
De meeste geliefden leven


Zouden ze daar
Verscholen
In onze herinneringen
Ook ons missen
Missen
Zoals wij dat doen
Een lach
Of een traan laten
Van ver boven
Voor even
Even naar ons zwaaien
Verscholen ergens
In de lach
In het lachen van de zon
Of het huilen van de maan
Die troost geeft in de nacht
Op gestelde momenten
Aan ons denken
Herinneren zoals wij dat doen
Mijn naam noemen
Zoals ik hun namen noem……


© Teyfik Cosgun