Onze liefde mocht maar een seizoen overleven

Onze liefde mocht maar een seizoen overleven

Het warmste seizoen, de zomer van mijn leven

De meest zoete herinneringen
die ik niet kan, nog wil vergeten

Die mijn hart geregeld doet herleven

Herinneringen die het leven hoop geven

In verkoolde harten vuur doet opleven

Duisternis in de harten doet opgeven

Harten die in het licht van liefde genezen

In liefde alleen worden vergeven

In stilte hoopt het verleden te herbeleven

Alleen nog voor die hoop levend

Tussen twee dimensies in zwevend

Aan hopeloze zielen brood als hoop gevend

Nooit opgevend, aan elke strohalm vast klevend

Op de zee van verloren zielen, 
als kapitein richting gevend

Huilende winden die de masten doen beven

Die de verscholen richting in de mist
van tranen vormgeven

Ons in de onbevaren wateren
van verdriet doet begeven

Boven al het aardse leed verheven

Ver van de kust in onrust, 
alleen met het gemis voortlevend

Waar alleen de maan en sterren, 
als verlichte toeschouwers, 
in dit verdriet en gemis meeleven

23-09-2017

© Teyfik Cosgun