Menselijkheid...

Ondanks de wereld
Nog nooit zoveel mensen kende
Is de menselijkheid zelf
Een zeldzaamheid geworden
Een uitstervende soort
In de kolkende massa
Van verknipte zielen

De mens is onmenselijk in het heden
Een kudde van individualisten
Die al samenkomend zwijgen
Een roedel die zonder doel
Tezamen zonder oogcontact
Starend op schermen
Emotieloos emoties delen
In een wereld die niet bestaat
Daarvoor het wonder
Van het bestaan verlaat
De werkelijkheid zelf
De rug toekeert
Voor een digitaal
Slap aftreksel

De leugens als stilleven
De illusies
Als kunst adoreren
Vanuit de waarheid
De leugens vereren

Denk na kinderen van sterrenstof
Het wonder van het leven
De tijd die je is gegeven
Dat jij mocht bestaan
Om het leven te beleven

De liefdes te ervaren
Maar ook het verdriet
Het vastklampen
Maar ook het gedwongen loslaten
Het huilen door het lachen
Maar ook het huilen
Vanuit de tenen
Als de wereld voor je ogen
Langzaam ten onder gaat
Met zonsopkomst opleeft
Maar in de zonsondergangen
Gewassen in onze diepste tranen
Uit het oog verdwijnt

Zie je dan niet
Dat ik slechts besta
Door jouw bestaan
Het is jij die mijn zijn erkent
Door het horen van mijn stem
In mijn schreeuwen
En mijn verlangens jezelf herkent
We zijn samen verdwaald
Op een speldenknop
Ergens verstopt in het universum

We kunnen als individualisten
Alleen in stilte sterven
Of als onderdeel van de mensheid
Elkaar omarmend
Voor eeuwigheid
In vrede voortleven

Door de liefde wat is gegeven
Voor altijd in herinneringen
Herleeft worden
Wat als geschenk
Aan onze kinderen is geven
Zodat zij de mensheid zien
Die wij hebben verloren
Door onze laatste daden
De mensheid
In hun handen
Wordt herboren
In een morgen
Die wij niet meer zullen zien

Zijn we hun dat niet verschuldigd?

01-02-2018

© Teyfik Cosgun