De eregast....

Vannacht zet ik de tijd stil
Zodat ik langer van je aanzicht kan genieten
Door je al omvattend licht wordt zelfs mijn
brandende kaars een schaduw in de hoek
Die door het openen van mijn raam en ons
ontmoeten geschrokken door een zachte
wind verliefd begint te dansen van vreugde

Er hangt een zijden gloed over de stad
Een deken van liefde gepaard met het
rustgevende licht
Een serene troost, hangend in lucht
die met zijn licht de enige houvast geeft in
de eeuwige strijd tegen de duisternis

Maar vanavond ben je mijn eregast
Het middelpunt van mijn aandacht al majestueus
hangend aldaar in de nacht
Geen getik van een klok, alsof het hart van
de tijd is gestopt met tikken om dit
weerzien zijn verdiende glans te geven
Slechts een schuifelend liefdespaar in de hoek,
een vlam en de wind, al dansend in jouw
vertederende licht

De fles wijn die ik gekoeld had, om het
brandende verlangen te bestrijden is
inmiddels gepaard met de voorraad
verdwenen
Vergeef me dan ook dat ik je niets te
drinken kan aanbieden

Op een heldere avond als deze
waarin het licht het canvas volledig
met liefde bestrijkt
Moet je mij toch kunnen zien?
Of is er een ziel meer waardig in het
verlangen naar jouw pracht en praal?
Dat de aandacht die ik vraag een vorm
van egoïsme is

Geniet je stiekem misschien toch van mijn
kwelling en is je licht er slechts om die
in al zijn naaktheid bloot te leggen?
Of is mijn bestaan slechts een voorbeeld
voor anderen, ‘zie wat verlangen heeft gedaan ‘

Ach ja, zoals altijd beantwoord je mijn vragen
met een hangende glimlach in de nacht
Zeg je nooit een ja of nee
Vel je geen oordeel, superieur als je bent
Toon je als enige in je wederkerigheid
de loyaliteit die ik als mens heb gemist
Geen van hen lacht zo mooi als jij,
Noch verlichten ze mijn geest zoals
alleen jij dat kunt
Noch kweekten ze het verlangen die
jij in mij met een blik hebt ontbrand
Een blik die zelfs de tijd verlamt…..

04-10-2017

© Teyfik Cosgun