Vlekken die spreken....

Het zweet breekt uit mijn pen
Als ik aan je denk
Het begint spontaan te bloeden
Een spoor
Van verlangens achterlatend
Zijn ogen dicht knijpend
Zijn pleisters beschrijft
Door het te bevlekken
Met het zweet en bloed
Wat begint te vloeien
Als ik die herinneringen aanroep

Bloedvlekken van gemis
Een geluidloos huilen
Opgetekend in het verlaten oord
Daar
Juist daar
Zijn wonden laat lekken
Het bloeden laat gaan


Het met druppels schrijft
Over het leven
Het verleden
Dat wat ooit was
Aanwezig was
In datzelfde stille oord
Daar
Waarin geen leven meer leeft
Zij het leven was
Daar waar tegenwoordig
Slechts de herinnering nog huist
Huist in de wonden van zijn gastheer

Een herinnering
Die zo nu en dan de stilte breekt
Breekt door het druppelen
Het vloeien van zijn bloed
Wonden die spreken kunnen
In stilte huilen
Maar door het bevlekken spreken
Vlekken
Die spreken over het gemis
Spreken over mij en jou
Over het ons
Steevast eindigend
Met de woorden
“wat als…….  “
Als knipoog


Niet om hoop te geven
Maar slechts
Om het lijden te verlengen
Reden geeft
Voor een volgend schrijven…..

© Teyfik Cosgun